school en weesjes

Vanochtend stonden we op met een lichte kriebels in de buik, de eerste schooldag. Hoe zou dat gaan? Zijn al die Indische kinderen superslim, gaan we onszelf gigantisch voor gek zetten? Gelukkig viel het mee, we lopen mee met klassen die nog een niveau lager zitten dan wij, dus we konden het prima bijbenen. Het enige nadeel is dat deze school nogal dol is op beta vakken en ik niet. We zijn verplicht vakken als scheikunde te volgen, en dat is een vak dat ik in NL heb laten vallen zodra ik de kans kreeg! Ik heb de eerste les scheikunde nog niet gehad, maar ik ben benieuwd. We hebben wel een les Tamil gehad, dit is een oude Inidase taal. Dit was redelijk lastig want het lijk eigenlijk helemaal nergens op. We hebben woorden geleerd als hallo (Vannakkam), hoe gaat het (Sugama) en dankjewel (Nandri). We hebben zelfs met z'n allen een liedje geleerd in Tamil, dat later over een beer op een berg bleek te gaan. Na deze les hebben we veel achter een leraar van school aan gelopen die allerlei dingen voor ons aan het regelen was, zoals kluisjes en internet codes. (We hebben de codes net geprobeerd en die werken niet.... :D ) De laatste twee uur van de schooldag moesten we nog lessen volgen en dat was dan weer jammer, want samen met Renee heb ik zo'n beetje het saaiste blokuur ooit gehad. Het vak heette Humanities, en het was een combinatie van geschiedenis en aardrijkskunde. De leraar heeft twee uur lang verteld over het hoge tolerantie niveau van India. Nou geloof ik zo dat India inderdaad een hoog tolerantie niveau heeft, maar om daar nou twee uur over te praten..... Gelukkig was het wel gezellig met Renee, en we hebben geleerd dat je geschiedenis en aardrijksunde maar beter niet te veel moet combineren!

Na school hadden we geregeld dat we met de hele groep +leraren op bezoek konden bij een weeshuis, om overgebleven eten te brengen. Met z'n tienen propten we ons in een zes-persoons jeep en zo reden we met harde snelheid richting weeshuis. (Dat was best spannend) Toen we aankwamen mochten we gelijk een kijkje nemen in het huis en dit was ronduit schokkend. Binnen was het donker, muf en benauwd, absoluut geen ideale omgeving om een grote groep kinderen in op te voeden. Op de jongenskamer stonden ongeveer 16 bedden met dunne matrasjes, terwijl het aantal jongens een stuk groter was. In de meidenkamer stonden 18 bedden, we hebben 36 meiden geteld. De wc's waren een gat in de grond met een emmer ernaast, en iets van speelgoed hadden ze al helemaal niet. We waren allemaal diep onder de indruk, en begonnen terplekke plannen te maken om het opgespaarde geld uit te geven aan deze kids. We denken er nu over na om de kinderen vooral een betere speelplek te geven, en meer speelgoed. We willen eigenlijk ook graag dikkere matrassen voor ze kopen. We willen ons geld een beetje verdelen, er is namelijk nog een weeshuis dat we gaan bezoeken. Ook gaan we nog langs bij een ziekenhuis waar misschien ook financiele hulp nodig is.
Toen we het huis bekeken hadden, kwamen de kinderen terug van school. Ze leken dolblij ons te zien en begonnen vrolijk naar ons te zwaaien en roepen. Ze gaven ons een handje en wij begroetten hen in hun eigen taal. (Tamil) Daarna hebben nog ongeveer een uur spelletjes met ze gedaan, die zij zo te zien super leuk vonden. We hebben nog foto's met hen gemaakt, en daarna moesten we helaas al afscheid nemen. We waren daar al ongeveer anderhalf uur, maar het voelde veel korter aan. Time flies when you're having fun! De kinderen vroegen ons vaak in gebrekkig engels of we de dag erna terug zouden komen, en we konden niet anders dan ja zeggen. We wilden eigenlijk gaan voetballen met het KIS voetbalteam morgen, maar met de weesjes spelen is 20 keer zo leuk. Het is moeilijk uit te leggen wat zulke kinderen met je doen. We kenden ze nog helemaal niet, maar als je ziet dat ze zo blij worden als je er bent, maakt het je gewoon gelukkiger. Zo'n ervaring maakt je ook veel bewuster van de luxe die wij gewendt zijn. Toenwe aan ons avondeten zaten, voelden we ons toch ergens een beetje schuldig. Wij hadden eten in overvloed, de weesjes hadden waarschijnlijk net genoeg. We willen het liefst zo snel mogelijk weer terug, met speelgoed!

Toen we weer op school aankwamen, besloten we een kijkje te nemen in het winkeltje op het schoolterein. Daar hebben we allemaal een KIS trui gekocht, die trouwens heerlijk warm is, niet dat we die hier heel hard nodig hebben maar toch! We hebben afgesproken dat we die allemaal aandoen als we met het vliegtuig naar huis terug gaan, zodat iedereen kan zien dat we bij elkaar horen.

Het was een mooie dag vandaag, en we hebben echt veel geleerd, niet op school, maar juist in het weeshuis. En ik kan persoonlijk niet wachten tot we weer naar het weeshuis gaan!

Indische groetjes
-Hedwig-