Sinterklaasdag.
Blijf op de hoogte en volg Hedwig
08 Augustus 2012 | India, Kodaikānāl
We zijn kapot, helemaal kapot, we kunnen echt geen pap meer zeggen! Maar het was het absoluut dubbel en dwars waard! De kinderen waren heel erg blij met de moeite die we voor hen gedaan hadden.
Vanmorgen moesten we weer vroeg aan de bak om onze fotolijstjes af te maken. Ze moesten nog versierd worden en we moesten iets bedenken waarmee we ze konden ophangen. Dit is allemaal net op tijd gelukt. We hebben besloten ijzerdraad door de achterkant van de lijstjes heen te steken, en maar spijkers in de muur te slaan. We mochten tijdens het hele proces dus de woodworking room gebruiken en als bedankje hiervoor hadden we een extra fotolijstje met bedankbriefje gemaakt. Toen de 'meneer van de woodworking place' het in ontvangst nam, bleef hij maar herhalen: "God bless you, God bless you!" Dat was natuurlijk niet verkeerd om te horen dus dat voelde goed.
Na de lunch hebben we alle lijstjes, alle dekens, al het speelgoed en alle verf in de auto gezet en zijn we met z'n achten +chauffeur naar het weeshuis gereden. Daar hebben we de groep in tweeen gedeeld, een groep ging schilderen, de andere groep ging lijstjes ophangen. We hadden van te voren al een plan bedacht voor het schilderen, we gingen een treintje, twee hondjes en een panda maken. Voor de panda was ik verantwoordelijk, dus na binnenkomst stond ik al snel zenuwachtig op de muur te tekenen. Nou teken ik wel vaker panda's, ik heb een band met dit dier, maar op de muur van weeskinderen die er nog lang met moeten leven....... Dat is toch wel even iets anders dan in je agenda schetsen! Gelukkig ging het best oke, en Imke heeft me geholpen met het inkleuren. De andere muurschilderingen waren erg leuk geworden, lekker vrolijk.
De andere groep was al snel klaar met de lijstjes ophangen, dus na een uur stonden we met z'n achten te schilderen. Daardoor zijn er iets meer figuren bijgekomen op de muur, maar dit was juist leuk.
Om kwart voor 5 kwamen de weesjes thuis aan, en die waren echt door het dolle. Ze werden al helemaal blij bij het zien van de foto's in de lijstjes, ze hadden nu iets dat echt van henzelf was, en ze werden nog vrolijker van hun versierde muren. We hebben hen toen de dekens gegeven, hun nieuwe tandenborstels en het speelgoed, maar ze waren met niets zo blij als met de enorme roze teddybeer! Helaas moesten we een uurtje later alweer afscheid nemen, dit keer voorgoed. Persoonlijk vond ik dat wel even slikken. Dan ben je een paar dagen erg intensief bezig geweest, om hen gelukkiger te maken, en dan zie je ze ineens nooit meer. Het is toch altijd raar als je iemand zo voorgoed uit het oog verliest!
Toen we op school aangekomen waren moesten we heel snel omkleden, we hadden namelijk een etentje bij de rijkste familie van Kodai. Een van de exchange partners, Jessica, is de jongeste dochter in deze familie en ze had ons uitgenodigd. In een oud, krakend busje reden we steile hellingen op, wat redelijk spannend was. Eenmaal aangekomen was het eerste dat opviel het prachtige uitzicht! Je kon over het meer heenkijken, je zag bergen, en we waren zo hoog dat er wolken voorbij dreven. Het huis zelf was groot, mooi en luxe en de bewoners waren ongelooflijk aardig! Er liepen bediendes rond, wat trouwens heel raar aanvoelde, als iemand alles voor je wil doen. (Ik voelde me opeens heel blank.) Jessica's moeder had heerlijk gekookt en we hebben allemaal zo veel gegeten dat we er buikpijn van kregen. Daarna kregen we van Jessica een rondleiding door het huis en we zagen een massagestoel, een fitnessruimte, 2 gastkamers en een piano! Het was heel apart dat zo'n huis in India stond, maar ook wel weer typerend. India is een land van enorme verschillen, dus ook tussen rijk en arm!
Om half 9 moesten we alweer met het oude busje terug naar school, vermoeid, maar voldaan.
Het is raar om te beseffen dat we over twee dagen van de school weggaan. We moesten vandaag een korte presentatie houden voor de hele school over ons verblijf hier, en het voelde echt al aan als afscheid. Gelukkig hebben we nog een hele dag. We zijn van plan taarten te bakken voor iedereen die ons hier geholpen heeft, en we willen nog een middag doorbrengen met onze exchange partners. Daarom hebben we de vice-principal gevraag hen vrij te geven na de lucnh, en waarschijnlijk krijgen we toestemming!
We hebben een lange dag gehad. En we zijn kapot, helemaal kapot, we kunnen echt geen pap meer zeggen! Maar het was het absoluut dubbel en dwars waard!
Indische groetjes
-Hedwig-
Vanmorgen moesten we weer vroeg aan de bak om onze fotolijstjes af te maken. Ze moesten nog versierd worden en we moesten iets bedenken waarmee we ze konden ophangen. Dit is allemaal net op tijd gelukt. We hebben besloten ijzerdraad door de achterkant van de lijstjes heen te steken, en maar spijkers in de muur te slaan. We mochten tijdens het hele proces dus de woodworking room gebruiken en als bedankje hiervoor hadden we een extra fotolijstje met bedankbriefje gemaakt. Toen de 'meneer van de woodworking place' het in ontvangst nam, bleef hij maar herhalen: "God bless you, God bless you!" Dat was natuurlijk niet verkeerd om te horen dus dat voelde goed.
Na de lunch hebben we alle lijstjes, alle dekens, al het speelgoed en alle verf in de auto gezet en zijn we met z'n achten +chauffeur naar het weeshuis gereden. Daar hebben we de groep in tweeen gedeeld, een groep ging schilderen, de andere groep ging lijstjes ophangen. We hadden van te voren al een plan bedacht voor het schilderen, we gingen een treintje, twee hondjes en een panda maken. Voor de panda was ik verantwoordelijk, dus na binnenkomst stond ik al snel zenuwachtig op de muur te tekenen. Nou teken ik wel vaker panda's, ik heb een band met dit dier, maar op de muur van weeskinderen die er nog lang met moeten leven....... Dat is toch wel even iets anders dan in je agenda schetsen! Gelukkig ging het best oke, en Imke heeft me geholpen met het inkleuren. De andere muurschilderingen waren erg leuk geworden, lekker vrolijk.
De andere groep was al snel klaar met de lijstjes ophangen, dus na een uur stonden we met z'n achten te schilderen. Daardoor zijn er iets meer figuren bijgekomen op de muur, maar dit was juist leuk.
Om kwart voor 5 kwamen de weesjes thuis aan, en die waren echt door het dolle. Ze werden al helemaal blij bij het zien van de foto's in de lijstjes, ze hadden nu iets dat echt van henzelf was, en ze werden nog vrolijker van hun versierde muren. We hebben hen toen de dekens gegeven, hun nieuwe tandenborstels en het speelgoed, maar ze waren met niets zo blij als met de enorme roze teddybeer! Helaas moesten we een uurtje later alweer afscheid nemen, dit keer voorgoed. Persoonlijk vond ik dat wel even slikken. Dan ben je een paar dagen erg intensief bezig geweest, om hen gelukkiger te maken, en dan zie je ze ineens nooit meer. Het is toch altijd raar als je iemand zo voorgoed uit het oog verliest!
Toen we op school aangekomen waren moesten we heel snel omkleden, we hadden namelijk een etentje bij de rijkste familie van Kodai. Een van de exchange partners, Jessica, is de jongeste dochter in deze familie en ze had ons uitgenodigd. In een oud, krakend busje reden we steile hellingen op, wat redelijk spannend was. Eenmaal aangekomen was het eerste dat opviel het prachtige uitzicht! Je kon over het meer heenkijken, je zag bergen, en we waren zo hoog dat er wolken voorbij dreven. Het huis zelf was groot, mooi en luxe en de bewoners waren ongelooflijk aardig! Er liepen bediendes rond, wat trouwens heel raar aanvoelde, als iemand alles voor je wil doen. (Ik voelde me opeens heel blank.) Jessica's moeder had heerlijk gekookt en we hebben allemaal zo veel gegeten dat we er buikpijn van kregen. Daarna kregen we van Jessica een rondleiding door het huis en we zagen een massagestoel, een fitnessruimte, 2 gastkamers en een piano! Het was heel apart dat zo'n huis in India stond, maar ook wel weer typerend. India is een land van enorme verschillen, dus ook tussen rijk en arm!
Om half 9 moesten we alweer met het oude busje terug naar school, vermoeid, maar voldaan.
Het is raar om te beseffen dat we over twee dagen van de school weggaan. We moesten vandaag een korte presentatie houden voor de hele school over ons verblijf hier, en het voelde echt al aan als afscheid. Gelukkig hebben we nog een hele dag. We zijn van plan taarten te bakken voor iedereen die ons hier geholpen heeft, en we willen nog een middag doorbrengen met onze exchange partners. Daarom hebben we de vice-principal gevraag hen vrij te geven na de lucnh, en waarschijnlijk krijgen we toestemming!
We hebben een lange dag gehad. En we zijn kapot, helemaal kapot, we kunnen echt geen pap meer zeggen! Maar het was het absoluut dubbel en dwars waard!
Indische groetjes
-Hedwig-
-
08 Augustus 2012 - 19:53
Hannie:
He Hedwig,
Wat ziet dat er vrolijk uit. Wat een leuke ideeen hebben jullie.
En die fotolijstjeswand is ook prachtig.
Nog 'n fijne tijd en tot gauw.
Groetjes, Hannie -
08 Augustus 2012 - 22:16
Hélène:
Ha Hedje,
Wat een fantastisch verhaal zeg. Ik raak helemaal ontroerd bij het zien van de prachtige schilderingen waar jullie de muren mee hebben versierd. En die fotolijstjes zijn fantastisch. Jullie maken veel mee; ik ben benieuwd hoe jullie terugkomen, of je anders bent geworden... Het moet een heel goed gevoel geven om een grote groep kinderen zó blij te maken.
Geniet van de laatste dagen op school en alvast heel veel succes gewenst tijdens de rondreis. Hopelijk kunnen jullie dan net zo volop genieten als je hebt gedaan in de afgelopen drie weken. Petje af hoor!
Het zal heerlijk zijn je weer te zien over anderhalve week.
Lieve groetjes en een knuffel,
Hélène
-
08 Augustus 2012 - 22:57
Femke:
Klinkt allemaal super!
Echt iets voor jou om die panda te tekenen :p
Ik zag trouwens allemaal pandaschoolspullen. Idee?
Xxx -
08 Augustus 2012 - 23:12
Femke:
Die foto met jou en de weesjes is zoooo leuk!
Echt geweldig hoe je met zulke kleine gebaren zo veel indruk op ze kan maken en ze zo kunt helpen!
Xxxx -
09 Augustus 2012 - 15:40
Elaine Delsing:
Heeee Hedwig (en de andere meiden)!
Kom ik eergisteren terug van mijn vakantie, staat mijn mailbox támelijk vol met berichtjes van Hedwig. Hedwig?? Ik ken maar één Hedwig. Een leuke, dus: openen en lezen.
Blij dat ik dat gedaan heb. Uit je foto's en verhalen spreekt een hoop enthousiasme, een hoop blijheid, een hoop levenservaring. Mooi.
Ander leventje he? Dit wordt vast en zeker het begin van nog heel veel meer reizen en rondkijken in de wereld. Ik ben ervan overtúigd dat jullie een beetje anders terugkomen.........
Niet stoppen met school (zoals eerder in een van de reacties werd gesuggereerd), gewoon terugkomen (dat reizen en schrijven komt daarna wel) en een keer in 1.12 komen vertellen wat deze ervaring met jullie gedaan heeft. Verheug ik me op. Doen jullie de sari aan en neem ik een bus Pringels mee, okee?
Ik wens jullie nog een heel fijne tijd, geniet van land en mensen en kom straks goed terug.
Groet, Elaine Delsing
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
